ΟΛΜΕ και Εκπαίδευση. Δύο έννοιες αλληλοσυγκρουόμενες;
Την Παρασκευή 12 Σεπτεμβρίου η ΟΛΜΕ, πιστή στην παράδοση, έστειλε ανοιχτή επιστολή, στους Εκπαιδευτικούς, Μαθητές και Γονείς για τη νέα Σχολική Χρονιά.
Η επιστολή αυτή μπορεί να διαβαστεί εδώ.
Χρόνια ως Εκπαιδευόμενος αλλά και ως Εκπαιδευτής αργότερα, νιώθω την ανάγκη να καταθέσω τις σκέψεις μου όσον αφορά αυτά που αναφέρονται στην επιστολή της ΟΛΜΕ. Δεν κρύβω ότι γράφω με έντονη συναισθηματική φόρτιση. Και δεν κρύβω ότι ως μαθητής πάντα ήμουν ένα κακό παιδί. Και στη συνέχεια ως Σπουδαστής δεν ήμουν ποτέ ένα τυπικό δείγμα. Μετά ως Εκπαιδευτικός στην τριτοβάθμια προσπάθησα να προσφέρω, κατά το δυνατόν, ό,τι καλύτερο στους μαθητές μου. Τους οποίους και ευχαριστώ, για το υπέροχο ταξίδι που είχαμε για 7 συναπτά έτη.
Ξεκινάμε σιγά σιγά να αποκρυπτογραφούμε το κείμενο ανθρώπους που κόπτονται, κατά δήλωση τους, για το καλό των μαθητών τους και της κοινωνίας.
1η Παράγραφος. Τα πάντα αλλάζουν φίλοι εκπαιδευτικοί. Μπορεί για εσάς τα πράγματα να έχουν μείνει τα ίδια. Αλλά δεν είναι. Πριν από 30 χρόνια το state of art ήταν ο λευκός πίνακας και μία βιβλιοθήκη. Σήμερα τα πολυμέσα, η διαδραστικότητα, το διαδίκτυο έχουν αλλάξει τη ζωή μας. Ειδικά το τελευταίο μας δίνει τη δυνατότητα να παρακολουθήσουμε ιερά «τέρατα» να μας προσφέρουν απλόχερα τη γνώση. Σήμερα στόχος δεν είναι η κατανάλωση πληροφοριών και η απομνημόνευση τους. Σήμερα στόχος είναι η ανάπτυξη κριτικής σκέψης για να μπορεί ο άνθρωπος να ξεχωρίζει την αλήθεια από το ψέμα. Τίποτα φίλοι εκπαιδευτικοί δεν είναι το ίδιο. Και κάθε χρόνο αλλάζει. Όλο και περισσότερο.
2η Παράγραφος. Όλοι εδώ κρινόμαστε! Αληθές! Και ως εκπαιδευόμενος παλαιά και εκπαιδευτικός μετά στην τριτοβάθμια εκπαίδευση σας κρίνω ως μετά-εξεταστέους! Γιατί αντί να προετοιμάσετε τα παιδιά για να ανοίξουν τα φτερά τους, τα ευνουχίζετε. Αποστήθιση για την παραγωγή στρατιών έξυπνων-ηλιθίων. Κανένας Υπουργός ή κοινωνία δεν φταίει για αυτό όμως. Εσείς αντί να παράγετε έργο, προάγοντας τη κριτική σκέψη αποφασίσατε ότι είναι πιο εύκολο να κρίνετε την ικανότητα αποστήθισης. Κάποιοι από εσάς περιμένετε να περάσει η ώρα για το απογευματινό φροντιστήριο. Εκεί ξεπουλάτε και πάλι το ίδιο σάπιο προϊόν! Αποστήθιση-Απομνημόνευση-Αποχαύνωση.
3η Παράγραφος. Οι εισαγωγικές εξετάσεις στα ΑΕΙ/ΑΤΕΙ είναι ακριβώς αυτό. Μία διαδικασία επιλογής όπου από τους Α υποψήφιους οι Β, με Β<Α, θα επιλεγούν. Η τριτοβάθμια εκπαίδευση δεν είναι όμως μονόδρομος. Η ολοκλήρωση των δωδεκαετών σπουδών είναι υπέρ-αρκετή για πολλούς ανθρώπους που δεν έχουν τη θέληση ή στόχο να γίνουν με το ζόρι επιστήμονες. Η αγωνία που βλέπατε δεν είναι στα πρόσωπα των παιδιών. Είναι η δική σας αγωνία για ένα σύστημα που θέλετε να κρατήσετε ζωντανό. Ένα σάπιο και αναξιοκρατικό σύστημα κομμένο και ραμμένο στην παραπαιδεία. Που θα πάψει να έχει λόγο ύπαρξης αν η εισαγωγή στην τριτοβάθμια δεν αποτελεί μονόδρομο.
4η Παράγραφος. Σκλαβοπάζαρα; Άγουρα χρόνια; Ποια σκλαβοπάζαρα; Είναι η εκπαίδευση σκλαβοπάζαρο; Η μάθηση είναι αυτό που φοβάται κάθε σκοταδιστής γιατί ανοίγει τα μυαλά. Δεν τα κλείνει! Είναι σκλαβοπάζαρο η εκπαίδευση των οποίων εσείς είστε κοινωνοί; Πραγματικά εκπλήσσομαι. Άγουρα χρόνια; Πότε; Τα χρόνια της νιότης; Όταν η περιέργεια για τον κόσμο χτυπά κόκκινο; Όταν η φαντασία είναι αχαλίνωτη; Όταν το παιδί δοκιμάζει τα πάντα για να μάθει πρωτίστως τον εαυτό του; Είναι αυτά τα άγουρα χρόνια;
5η Παράγραφος. Σε κάθε σύστημα εξετάσεων Β<Α όπως προείπαμε. Αλλιώς δεν απαιτούνται εξετάσεις. Και κάθε σύστημα αξιολόγησης σκοπό έχει τη βέλτιστη κατανομή των μαθητών σε δεξιότητες που τους ταιριάζουν όσο το δυνατόν περισσότερο. Στους 100,000 μαθητές ήταν διαθέσιμες άνω των 70,000 θέσεων σε ΑΕΙ και ΤΕΙ. Στην δεκαετία του 1980 η αναλογία ήταν 3 μαθητές για κάθε θέση. Ο αριθμός των διαθέσιμων θέσεων για την τριτοβάθμια είναι ένας από τους υψηλότερους στον κόσμο. Μάλιστα στην Ελλάδα έχουμε το παγκόσμιας πρωτοτυπίας φαινόμενο όπου η Πανεπιστημιακής εκπαίδευσης σχολές να έχουν τα 2/3 των θέσεων και οι τεχνολογικές μόνον το 1/3. Παγκοσμίως ισχύει για κάθε μία Πανεπιστημιακού επιπέδου θέση να υπάρχουν 2 ή 3 τεχνολογικές. Σε μία πανσπερμία σχολών, με τη δυνατότητα κάποιος να εισαχθεί ακόμα και με μη-προβιβάσιμο βαθμό, τα μάτια των 20,000 μη επιτυχόντων μάλλον γεμάτα με παγερή αδιαφορία για το εκπαιδευτικό σύστημα είναι και όχι με αγωνία. Για τους 2,500 συναδέλφους με διάφορες ειδικότητες που μπήκαν στο τραπέζι του Προκρούστη μπορώ να πω πολλά. Για το πόσο χρήσιμες είναι αυτές οι ειδικότητες. Όχι de-jure όπως θα έλεγαν και οι ξενόγλωσσοι. Αλλά de-facto. Η χρήση απαρχαιωμένων εργαλείων απαξίωσε κάποιες ειδικότητες. Άλλες απαξιώθηκαν καθώς οι κοινωνίες εξελίσσονται. Προχωρούν. Σημειώνουν πρόοδο. Τέλος σε ένα σύστημα όπου ο αριθμός των μαθητών μειώνεται χρόνο με το χρόνο, αποτέλεσμα των μειωμένων γεννήσεων ειδικά στα τέλη του 1990, με αποτέλεσμα σήμερα να έχουμε τους λιγότερους παρά ποτέ μαθητές στην Α λυκείου, η μείωση και των εκπαιδευτικών είναι βέβαιη. Αυτή είναι η ζωή.
6η Παράγραφος. Σε αντίθεση με άλλους κλάδους, ο κλάδος των εκπαιδευτικών έχει εξαιρεθεί από το μέτρο του 1 νεό-προσληφθέντος για κάθε 10 συνταξιούχους. Φυσικά και δεν λείπουν εκπαιδευτικοί. Στην Ελλάδα έχουμε την παγκόσμια πρωτοτυπία οι Ελληνίδες εκπαιδευτικοί να παρουσιάζουν το υψηλότερο ποσοστό επιπλοκών στην αρχή της κύησης. Άνω του 50% αυτών, για δεκαετίες, με πιστοποιητικό γιατρού παρακαλώ, απουσίαζαν όχι τους 8 ή 10 μήνες που έπρεπε αλλά τουλάχιστον δύο έτη. Χιλιάδες θέσεις εκπαιδευτικών έμεναν αιφνίδια κενές με τους μαθητές να παραμένουν χωρίς δάσκαλο. Σε ένα επάγγελμα που γυναικοκρατείται. Το σύστημα συνεχίζει, κατά το δυνατόν, να γεμίζει σχολεία με εκπαιδευτικούς ακόμα και όταν δεν υπάρχουν μαθητές. Αλλά δεν μπορεί να το κάνει για να λύσει και μόνον, το βιοποριστικό πρόβλημα των εκπαιδευτικών. Οι ανάγκες είναι συγκεκριμένες. Οι απαιτήσεις υψηλές. Οι εκπαιδευτικοί από τους ευνοημένους του συστήματος ήταν και είναι. Ακόμα και σήμερα ο μισθός τους είναι υψηλότερος του μέσου μισθού της χώρας σε αντίθεση με άλλες χώρες του ΟΟΣΑ. Ακόμα και σήμερα η ανεργία που μαστίζει τον κλάδο τους είναι χαμηλότερη της ανεργίας άλλων κλάδων. Κλάδων που δεν έχουν την ικανότητα να εκβιάζουν. Κλάδων που δεν έχουν απήχηση στα ΜΜΕ. Ανθρώπων που βλέπουν με πικρία τα φώτα της Δημοσιότητας να πέφτουν σε ανθρώπους που απλά ξεβολεύονται όταν οι ζωές τους απλά διαλύονται.
7η Παράγραφος. Σε καμία χώρα του κόσμου δεν υφίσταται κάποιος Οργανισμός χωρίς κάποιο σύστημα αξιολόγησης. Αποτελεί απορίας άξιο το γεγονός ότι από ανθρώπους που ως επάγγελμα, πέραν της εκπαίδευσης έχουν και την αξιολόγηση των μαθητών, να ακούγονται κατάρες για την αξιολόγηση. Εκπαιδευτικός που αρνείται την αξιολόγηση, σημαίνει ότι αρνείται από τον εαυτό του και την κοινωνία το μόνο εργαλείο που υπάρχει ώστε να εξασφαλίζεται ότι ο 18χρονός/η έχουν κάποιες ελάχιστες δεξιότητες που θα τους δώσουν τη δυνατότητα να ζήσουν χωρίς προβλήματα σε μία κοινωνία. Η ΟΛΜΕ εδώ πρακτικά αυτό-καταργείται καθώς αφαιρεί ένα βασικό εργαλείο της εκπαίδευσης. Την αξιολόγηση. Γιατί αν αρνείσαι στους προϊστάμενους σου το δικαίωμα να σε αξιολογούν, πως την ασκείς στους υφιστάμενους σου; Κάποιος θα πει μιλήσει εδώ περί διωγμών, διώξεων αγωνιστών κλπ. Φυσικά και υπάρχουν και τέτοιες περιπτώσεις. Αλλά πολύ περισσότερες διώξεις έχει να επιδείξει το σημερινό σύστημα. Ειδικά έναντι αυτών που τόλμησαν να του αντισταθούν. Σε αυτό το σημείο σταματώ και το κλείνω εδώ.
8η Παράγραφος. Υπάρχει μία διαφορά μεταξύ του εργάζομαι και δουλεύω. Το πρώτο δείχνει δημιουργία. Το δεύτερο καταναγκασμό. Η χρήση του όρου δουλειάς δείχνει ακριβώς τα αισθήματα που θρέφει η ΟΛΜΕ για την αποστολή της. Δυστυχώς αυτή η λαθεμένη αντίληψη είναι μέρος του προβλήματος της κοινωνίας. Ο εκπαιδευτικός δεν δουλεύει! Ο εκπαιδευτικός δημιουργεί-εργάζεται! Δεν κουράζεται! Γιατί τον ξεκουράζει η νιότη, τα ερωτήματα και η επαφή με τους μαθητές του! Δεν γερνά! Είναι πάντα νέος! Γιατί για τους μαθητές του είναι ένας γονιός! Και ο γονιός είναι πάντα νέος! Αυτά είναι τα οφέλη του εκπαιδευτικού που νοιάζεται για τους μαθητές του. Seize the day. Carpe Diem. Άδραξε την ημέρα. Θεματοφύλακας της μόρφωσης που δουλεύει αντί να εργάζεται, μάλλον δεν είναι Θεματοφύλακας. Τύραννος-Δεσμώτης είναι καλυπτόμενος πίσω από την εξουσία ενός ιδιότυπου ιερατείου. Ένας άνθρωπος που προσφέρει με το σταγονόμετρο αυτό που θα έπρεπε να προσφέρει απλόχερα. Τη γνώση.
9η Παράγραφος. Κάποτε η κοινωνία θα σηκώσει το κεφάλι ενάντια και στη δικιά σας καταδυνάστευση φίλοι της ΟΛΜΕ. Στην λαίλαπα της στείρας παπαγαλίας που προάγατε συστηματικά από τα μέσα του 1980 ως σήμερα. Στο δικαίωμα στην προαγωγή σε ανώτερο κλιμάκιο μέσω και μόνον της ηλικίας. Στην a-priori μισθολογική εξέλιξη. Στην πλήρη ασυδοσία μέσω της έλλειψης αξιολόγησης. Κάτι που επιτύχατε μετά την εκλογή του Ανδρέα Παπανδρέου με την κατάργηση των Επιθεωρητών Εκπαίδευσης. Στον ευτελισμό της Δημόσιας Παιδείας που κατέληξε να είναι απλά μία υποχρέωση του μαθητή και απλά ένα εμπόδιο στο δρόμο προς τα Πανεπιστήμια. Στο ξεπούλημα σας στην παραπαιδεία.
10η Παράγραφος. Ο πραγματικός αγώνας δεν δίνεται στους δρόμους των Αθηνών ή και αλλού. Δεν είναι όλα αγωνιστική γυμναστική. Δεν λύνονται όλα με αντιπαραθέσεις. Όχι εκ του ασφαλούς που σας εξασφαλίζει το Σύνταγμα μέσω της μονιμότητας. Η ζωή ολόκληρη είναι ένας αγώνας. Που κερδίζεται και χάνεται από την αποφασιστικότητα κάθε ανθρώπου και τα εφόδια που έχει. Εφόδια, που έχετε κάνει το κάθε τι, για να μην τα αποκτήσει ο σημερινός μαθητής. Σαν τους μονόφθαλμους που θέλουν όλους τους άλλους τυφλούς, για να συνεχίσουν να κυβερνούν. Η αξιοπρέπεια δεν κερδίζεται μέσω ενός μισθού. Η αξιοπρέπεια την έχει κάθε άνθρωπος. Ακόμα και ο άστεγος είναι αξιοπρεπής. Δεν είναι αποτέλεσμα οικονομικής ευχέρειας. Είναι μία ιδιότητα. Μία αξία. Μία αξία που όλοι έχουμε από την ώρα που γεννιόμαστε. Την αξιοπρέπεια τη χάνεις όμως εύκολα. Ειδικά όταν είσαι αμετροεπής. Ειδικά όταν είσαι παραδόπιστος. Και η αμετροέπεια είναι αρκετές φορές ίδιον της ΟΛΜΕ και των μελών της. Αλληλεγγύη. Ο Αλληλέγγυος πρωτίστως σέβεται τα δικαιώματα των άλλων. Γνωρίζει ότι όλοι μας είμαστε αγωνιστές σε έναν αγώνα με το χρόνο. Ο αλληλέγγυος δεν χρησιμοποιεί ομήρους για να κερδίσει κάποιο προνόμιο. Ποια ήταν η αλληλεγγύη της ΟΛΜΕ προς τους μαθητές και τους γονείς τους όταν με μήνες απεργία κουρελιαζόταν η εκπαιδευτική διαδικασία;
11η Παράγραφος. Σας εύχομαι καλή φώτιση. Θα σας χρειαστεί. Γιατί είστε, βαθιά νυχτωμένοι. Δυστυχώς! Γιατί θεωρείτε ότι είστε η πρόοδος. Δυστυχώς είστε μέρος του προβλήματος. Και δεν το λέω εγώ αυτό. Είναι η αξιολόγηση που η ίδια η κοινωνία δίνει στο Έργο σας. Είναι η αργή αλλά συνεχής απαξίωση του επαγγέλματος του εκπαιδευτικού. Το οποίο είναι λειτούργημα αν δεν το γνωρίζετε. Μάλλον το έχετε ξεχάσει. Εύκολα ξεχνιέται μία αποστολή όταν μένεις προσηλωμένος μόνον στα γήινα και ποταπά.
12η Παράγραφος. Θα σας συνιστούσα, για αλλαγή φέτος μετά από 30 και πλέον χρόνια συνεχούς αγώνα, να περιοριστείτε στα εκπαιδευτικά σας καθήκοντα. Τέρμα οι λευκές απεργίες. Τέρμα το τσιγαράκι κατά τη διάρκεια του μαθήματος. Τέρμα το κουτσομπολιό με το κινητό εν ώρα μαθήματος.
Εν κατακλείδι
Ήρθε η ώρα να εργαστείτε. Χιλιάδες άλλοι νεότεροι από εσάς είναι έτοιμοι να προσφέρουν στον τόπο αν νιώθετε κουρασμένοι και ότι σας ευτελίζουν. Αν θεωρείτε ότι αξίζετε περισσότερα ιδού η Ρόδος κύριοι/κυρίες της ΟΛΜΕ. Ιδιωτικός στίβος. Εκεί κρίνονται όλοι.
Η επιστολή αυτή μπορεί να διαβαστεί εδώ.
Χρόνια ως Εκπαιδευόμενος αλλά και ως Εκπαιδευτής αργότερα, νιώθω την ανάγκη να καταθέσω τις σκέψεις μου όσον αφορά αυτά που αναφέρονται στην επιστολή της ΟΛΜΕ. Δεν κρύβω ότι γράφω με έντονη συναισθηματική φόρτιση. Και δεν κρύβω ότι ως μαθητής πάντα ήμουν ένα κακό παιδί. Και στη συνέχεια ως Σπουδαστής δεν ήμουν ποτέ ένα τυπικό δείγμα. Μετά ως Εκπαιδευτικός στην τριτοβάθμια προσπάθησα να προσφέρω, κατά το δυνατόν, ό,τι καλύτερο στους μαθητές μου. Τους οποίους και ευχαριστώ, για το υπέροχο ταξίδι που είχαμε για 7 συναπτά έτη.
Ξεκινάμε σιγά σιγά να αποκρυπτογραφούμε το κείμενο ανθρώπους που κόπτονται, κατά δήλωση τους, για το καλό των μαθητών τους και της κοινωνίας.
1η Παράγραφος. Τα πάντα αλλάζουν φίλοι εκπαιδευτικοί. Μπορεί για εσάς τα πράγματα να έχουν μείνει τα ίδια. Αλλά δεν είναι. Πριν από 30 χρόνια το state of art ήταν ο λευκός πίνακας και μία βιβλιοθήκη. Σήμερα τα πολυμέσα, η διαδραστικότητα, το διαδίκτυο έχουν αλλάξει τη ζωή μας. Ειδικά το τελευταίο μας δίνει τη δυνατότητα να παρακολουθήσουμε ιερά «τέρατα» να μας προσφέρουν απλόχερα τη γνώση. Σήμερα στόχος δεν είναι η κατανάλωση πληροφοριών και η απομνημόνευση τους. Σήμερα στόχος είναι η ανάπτυξη κριτικής σκέψης για να μπορεί ο άνθρωπος να ξεχωρίζει την αλήθεια από το ψέμα. Τίποτα φίλοι εκπαιδευτικοί δεν είναι το ίδιο. Και κάθε χρόνο αλλάζει. Όλο και περισσότερο.
2η Παράγραφος. Όλοι εδώ κρινόμαστε! Αληθές! Και ως εκπαιδευόμενος παλαιά και εκπαιδευτικός μετά στην τριτοβάθμια εκπαίδευση σας κρίνω ως μετά-εξεταστέους! Γιατί αντί να προετοιμάσετε τα παιδιά για να ανοίξουν τα φτερά τους, τα ευνουχίζετε. Αποστήθιση για την παραγωγή στρατιών έξυπνων-ηλιθίων. Κανένας Υπουργός ή κοινωνία δεν φταίει για αυτό όμως. Εσείς αντί να παράγετε έργο, προάγοντας τη κριτική σκέψη αποφασίσατε ότι είναι πιο εύκολο να κρίνετε την ικανότητα αποστήθισης. Κάποιοι από εσάς περιμένετε να περάσει η ώρα για το απογευματινό φροντιστήριο. Εκεί ξεπουλάτε και πάλι το ίδιο σάπιο προϊόν! Αποστήθιση-Απομνημόνευση-Αποχαύνωση.
3η Παράγραφος. Οι εισαγωγικές εξετάσεις στα ΑΕΙ/ΑΤΕΙ είναι ακριβώς αυτό. Μία διαδικασία επιλογής όπου από τους Α υποψήφιους οι Β, με Β<Α, θα επιλεγούν. Η τριτοβάθμια εκπαίδευση δεν είναι όμως μονόδρομος. Η ολοκλήρωση των δωδεκαετών σπουδών είναι υπέρ-αρκετή για πολλούς ανθρώπους που δεν έχουν τη θέληση ή στόχο να γίνουν με το ζόρι επιστήμονες. Η αγωνία που βλέπατε δεν είναι στα πρόσωπα των παιδιών. Είναι η δική σας αγωνία για ένα σύστημα που θέλετε να κρατήσετε ζωντανό. Ένα σάπιο και αναξιοκρατικό σύστημα κομμένο και ραμμένο στην παραπαιδεία. Που θα πάψει να έχει λόγο ύπαρξης αν η εισαγωγή στην τριτοβάθμια δεν αποτελεί μονόδρομο.
4η Παράγραφος. Σκλαβοπάζαρα; Άγουρα χρόνια; Ποια σκλαβοπάζαρα; Είναι η εκπαίδευση σκλαβοπάζαρο; Η μάθηση είναι αυτό που φοβάται κάθε σκοταδιστής γιατί ανοίγει τα μυαλά. Δεν τα κλείνει! Είναι σκλαβοπάζαρο η εκπαίδευση των οποίων εσείς είστε κοινωνοί; Πραγματικά εκπλήσσομαι. Άγουρα χρόνια; Πότε; Τα χρόνια της νιότης; Όταν η περιέργεια για τον κόσμο χτυπά κόκκινο; Όταν η φαντασία είναι αχαλίνωτη; Όταν το παιδί δοκιμάζει τα πάντα για να μάθει πρωτίστως τον εαυτό του; Είναι αυτά τα άγουρα χρόνια;
5η Παράγραφος. Σε κάθε σύστημα εξετάσεων Β<Α όπως προείπαμε. Αλλιώς δεν απαιτούνται εξετάσεις. Και κάθε σύστημα αξιολόγησης σκοπό έχει τη βέλτιστη κατανομή των μαθητών σε δεξιότητες που τους ταιριάζουν όσο το δυνατόν περισσότερο. Στους 100,000 μαθητές ήταν διαθέσιμες άνω των 70,000 θέσεων σε ΑΕΙ και ΤΕΙ. Στην δεκαετία του 1980 η αναλογία ήταν 3 μαθητές για κάθε θέση. Ο αριθμός των διαθέσιμων θέσεων για την τριτοβάθμια είναι ένας από τους υψηλότερους στον κόσμο. Μάλιστα στην Ελλάδα έχουμε το παγκόσμιας πρωτοτυπίας φαινόμενο όπου η Πανεπιστημιακής εκπαίδευσης σχολές να έχουν τα 2/3 των θέσεων και οι τεχνολογικές μόνον το 1/3. Παγκοσμίως ισχύει για κάθε μία Πανεπιστημιακού επιπέδου θέση να υπάρχουν 2 ή 3 τεχνολογικές. Σε μία πανσπερμία σχολών, με τη δυνατότητα κάποιος να εισαχθεί ακόμα και με μη-προβιβάσιμο βαθμό, τα μάτια των 20,000 μη επιτυχόντων μάλλον γεμάτα με παγερή αδιαφορία για το εκπαιδευτικό σύστημα είναι και όχι με αγωνία. Για τους 2,500 συναδέλφους με διάφορες ειδικότητες που μπήκαν στο τραπέζι του Προκρούστη μπορώ να πω πολλά. Για το πόσο χρήσιμες είναι αυτές οι ειδικότητες. Όχι de-jure όπως θα έλεγαν και οι ξενόγλωσσοι. Αλλά de-facto. Η χρήση απαρχαιωμένων εργαλείων απαξίωσε κάποιες ειδικότητες. Άλλες απαξιώθηκαν καθώς οι κοινωνίες εξελίσσονται. Προχωρούν. Σημειώνουν πρόοδο. Τέλος σε ένα σύστημα όπου ο αριθμός των μαθητών μειώνεται χρόνο με το χρόνο, αποτέλεσμα των μειωμένων γεννήσεων ειδικά στα τέλη του 1990, με αποτέλεσμα σήμερα να έχουμε τους λιγότερους παρά ποτέ μαθητές στην Α λυκείου, η μείωση και των εκπαιδευτικών είναι βέβαιη. Αυτή είναι η ζωή.
6η Παράγραφος. Σε αντίθεση με άλλους κλάδους, ο κλάδος των εκπαιδευτικών έχει εξαιρεθεί από το μέτρο του 1 νεό-προσληφθέντος για κάθε 10 συνταξιούχους. Φυσικά και δεν λείπουν εκπαιδευτικοί. Στην Ελλάδα έχουμε την παγκόσμια πρωτοτυπία οι Ελληνίδες εκπαιδευτικοί να παρουσιάζουν το υψηλότερο ποσοστό επιπλοκών στην αρχή της κύησης. Άνω του 50% αυτών, για δεκαετίες, με πιστοποιητικό γιατρού παρακαλώ, απουσίαζαν όχι τους 8 ή 10 μήνες που έπρεπε αλλά τουλάχιστον δύο έτη. Χιλιάδες θέσεις εκπαιδευτικών έμεναν αιφνίδια κενές με τους μαθητές να παραμένουν χωρίς δάσκαλο. Σε ένα επάγγελμα που γυναικοκρατείται. Το σύστημα συνεχίζει, κατά το δυνατόν, να γεμίζει σχολεία με εκπαιδευτικούς ακόμα και όταν δεν υπάρχουν μαθητές. Αλλά δεν μπορεί να το κάνει για να λύσει και μόνον, το βιοποριστικό πρόβλημα των εκπαιδευτικών. Οι ανάγκες είναι συγκεκριμένες. Οι απαιτήσεις υψηλές. Οι εκπαιδευτικοί από τους ευνοημένους του συστήματος ήταν και είναι. Ακόμα και σήμερα ο μισθός τους είναι υψηλότερος του μέσου μισθού της χώρας σε αντίθεση με άλλες χώρες του ΟΟΣΑ. Ακόμα και σήμερα η ανεργία που μαστίζει τον κλάδο τους είναι χαμηλότερη της ανεργίας άλλων κλάδων. Κλάδων που δεν έχουν την ικανότητα να εκβιάζουν. Κλάδων που δεν έχουν απήχηση στα ΜΜΕ. Ανθρώπων που βλέπουν με πικρία τα φώτα της Δημοσιότητας να πέφτουν σε ανθρώπους που απλά ξεβολεύονται όταν οι ζωές τους απλά διαλύονται.
7η Παράγραφος. Σε καμία χώρα του κόσμου δεν υφίσταται κάποιος Οργανισμός χωρίς κάποιο σύστημα αξιολόγησης. Αποτελεί απορίας άξιο το γεγονός ότι από ανθρώπους που ως επάγγελμα, πέραν της εκπαίδευσης έχουν και την αξιολόγηση των μαθητών, να ακούγονται κατάρες για την αξιολόγηση. Εκπαιδευτικός που αρνείται την αξιολόγηση, σημαίνει ότι αρνείται από τον εαυτό του και την κοινωνία το μόνο εργαλείο που υπάρχει ώστε να εξασφαλίζεται ότι ο 18χρονός/η έχουν κάποιες ελάχιστες δεξιότητες που θα τους δώσουν τη δυνατότητα να ζήσουν χωρίς προβλήματα σε μία κοινωνία. Η ΟΛΜΕ εδώ πρακτικά αυτό-καταργείται καθώς αφαιρεί ένα βασικό εργαλείο της εκπαίδευσης. Την αξιολόγηση. Γιατί αν αρνείσαι στους προϊστάμενους σου το δικαίωμα να σε αξιολογούν, πως την ασκείς στους υφιστάμενους σου; Κάποιος θα πει μιλήσει εδώ περί διωγμών, διώξεων αγωνιστών κλπ. Φυσικά και υπάρχουν και τέτοιες περιπτώσεις. Αλλά πολύ περισσότερες διώξεις έχει να επιδείξει το σημερινό σύστημα. Ειδικά έναντι αυτών που τόλμησαν να του αντισταθούν. Σε αυτό το σημείο σταματώ και το κλείνω εδώ.
8η Παράγραφος. Υπάρχει μία διαφορά μεταξύ του εργάζομαι και δουλεύω. Το πρώτο δείχνει δημιουργία. Το δεύτερο καταναγκασμό. Η χρήση του όρου δουλειάς δείχνει ακριβώς τα αισθήματα που θρέφει η ΟΛΜΕ για την αποστολή της. Δυστυχώς αυτή η λαθεμένη αντίληψη είναι μέρος του προβλήματος της κοινωνίας. Ο εκπαιδευτικός δεν δουλεύει! Ο εκπαιδευτικός δημιουργεί-εργάζεται! Δεν κουράζεται! Γιατί τον ξεκουράζει η νιότη, τα ερωτήματα και η επαφή με τους μαθητές του! Δεν γερνά! Είναι πάντα νέος! Γιατί για τους μαθητές του είναι ένας γονιός! Και ο γονιός είναι πάντα νέος! Αυτά είναι τα οφέλη του εκπαιδευτικού που νοιάζεται για τους μαθητές του. Seize the day. Carpe Diem. Άδραξε την ημέρα. Θεματοφύλακας της μόρφωσης που δουλεύει αντί να εργάζεται, μάλλον δεν είναι Θεματοφύλακας. Τύραννος-Δεσμώτης είναι καλυπτόμενος πίσω από την εξουσία ενός ιδιότυπου ιερατείου. Ένας άνθρωπος που προσφέρει με το σταγονόμετρο αυτό που θα έπρεπε να προσφέρει απλόχερα. Τη γνώση.
9η Παράγραφος. Κάποτε η κοινωνία θα σηκώσει το κεφάλι ενάντια και στη δικιά σας καταδυνάστευση φίλοι της ΟΛΜΕ. Στην λαίλαπα της στείρας παπαγαλίας που προάγατε συστηματικά από τα μέσα του 1980 ως σήμερα. Στο δικαίωμα στην προαγωγή σε ανώτερο κλιμάκιο μέσω και μόνον της ηλικίας. Στην a-priori μισθολογική εξέλιξη. Στην πλήρη ασυδοσία μέσω της έλλειψης αξιολόγησης. Κάτι που επιτύχατε μετά την εκλογή του Ανδρέα Παπανδρέου με την κατάργηση των Επιθεωρητών Εκπαίδευσης. Στον ευτελισμό της Δημόσιας Παιδείας που κατέληξε να είναι απλά μία υποχρέωση του μαθητή και απλά ένα εμπόδιο στο δρόμο προς τα Πανεπιστήμια. Στο ξεπούλημα σας στην παραπαιδεία.
10η Παράγραφος. Ο πραγματικός αγώνας δεν δίνεται στους δρόμους των Αθηνών ή και αλλού. Δεν είναι όλα αγωνιστική γυμναστική. Δεν λύνονται όλα με αντιπαραθέσεις. Όχι εκ του ασφαλούς που σας εξασφαλίζει το Σύνταγμα μέσω της μονιμότητας. Η ζωή ολόκληρη είναι ένας αγώνας. Που κερδίζεται και χάνεται από την αποφασιστικότητα κάθε ανθρώπου και τα εφόδια που έχει. Εφόδια, που έχετε κάνει το κάθε τι, για να μην τα αποκτήσει ο σημερινός μαθητής. Σαν τους μονόφθαλμους που θέλουν όλους τους άλλους τυφλούς, για να συνεχίσουν να κυβερνούν. Η αξιοπρέπεια δεν κερδίζεται μέσω ενός μισθού. Η αξιοπρέπεια την έχει κάθε άνθρωπος. Ακόμα και ο άστεγος είναι αξιοπρεπής. Δεν είναι αποτέλεσμα οικονομικής ευχέρειας. Είναι μία ιδιότητα. Μία αξία. Μία αξία που όλοι έχουμε από την ώρα που γεννιόμαστε. Την αξιοπρέπεια τη χάνεις όμως εύκολα. Ειδικά όταν είσαι αμετροεπής. Ειδικά όταν είσαι παραδόπιστος. Και η αμετροέπεια είναι αρκετές φορές ίδιον της ΟΛΜΕ και των μελών της. Αλληλεγγύη. Ο Αλληλέγγυος πρωτίστως σέβεται τα δικαιώματα των άλλων. Γνωρίζει ότι όλοι μας είμαστε αγωνιστές σε έναν αγώνα με το χρόνο. Ο αλληλέγγυος δεν χρησιμοποιεί ομήρους για να κερδίσει κάποιο προνόμιο. Ποια ήταν η αλληλεγγύη της ΟΛΜΕ προς τους μαθητές και τους γονείς τους όταν με μήνες απεργία κουρελιαζόταν η εκπαιδευτική διαδικασία;
11η Παράγραφος. Σας εύχομαι καλή φώτιση. Θα σας χρειαστεί. Γιατί είστε, βαθιά νυχτωμένοι. Δυστυχώς! Γιατί θεωρείτε ότι είστε η πρόοδος. Δυστυχώς είστε μέρος του προβλήματος. Και δεν το λέω εγώ αυτό. Είναι η αξιολόγηση που η ίδια η κοινωνία δίνει στο Έργο σας. Είναι η αργή αλλά συνεχής απαξίωση του επαγγέλματος του εκπαιδευτικού. Το οποίο είναι λειτούργημα αν δεν το γνωρίζετε. Μάλλον το έχετε ξεχάσει. Εύκολα ξεχνιέται μία αποστολή όταν μένεις προσηλωμένος μόνον στα γήινα και ποταπά.
12η Παράγραφος. Θα σας συνιστούσα, για αλλαγή φέτος μετά από 30 και πλέον χρόνια συνεχούς αγώνα, να περιοριστείτε στα εκπαιδευτικά σας καθήκοντα. Τέρμα οι λευκές απεργίες. Τέρμα το τσιγαράκι κατά τη διάρκεια του μαθήματος. Τέρμα το κουτσομπολιό με το κινητό εν ώρα μαθήματος.
Εν κατακλείδι
Ήρθε η ώρα να εργαστείτε. Χιλιάδες άλλοι νεότεροι από εσάς είναι έτοιμοι να προσφέρουν στον τόπο αν νιώθετε κουρασμένοι και ότι σας ευτελίζουν. Αν θεωρείτε ότι αξίζετε περισσότερα ιδού η Ρόδος κύριοι/κυρίες της ΟΛΜΕ. Ιδιωτικός στίβος. Εκεί κρίνονται όλοι.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου