Μαρξισμός, Θεοκρατία και Δημοκρατία. Έννοιες αντίθετες.
Ας ξεκινήσουμε με το προφανές δίπολο. Γιατί το δίπολο Θεοκρατία - Δημοκρατία είναι περισσότερο ασαφές. Και μόλις τα τελευταία χρόνια η Θεοκρατία, ακόμα και στη Δύση, άρχισε να αντιμετωπίζεται ως εχθρός της Δημοκρατίας.
Η Δημοκρατία και ο Μαρξισμός είναι δύο ορθόγωνα πολιτικά συστήματα. Ουδέποτε ο Μαρξισμός θέλησε να λειτουργήσει εντός των πλαισίων της Δημοκρατίας. Η Δημοκρατία επέτρεψε και επιτρέπει στον Μαρξισμό να ανθεί στο εσωτερικό της. Ο Μαρξισμός ποτέ. Ο παρασιτισμός προφανής.
Η Δημοκρατία στηρίζεται στη θέληση του Δήμου. Με αναγκαίο/αδιαίρετο χαρακτηριστικό τον απόλυτο σεβασμό των ατομικών δικαιωμάτων. Μπορεί να αποφασιστεί η απαλλοτρίωση της ιδιωτικής περιουσίας. Αλλά θα προβλέπεται και μία δίκαιη αποζημίωση. Η αρχή της κυριαρχίας της πλειοψηφίας δεν είναι ανεξέλεγκτη. Το Σύνταγμα, υπεράνω Νόμων και Π.Δ., προβλέπει ποιες ατομικές ελευθερίες δεν δύναται να υποταχθούν στην θέληση "της πλειοψηφίας".
Ο Μαρξισμός από την άλλη, στηρίζεται στη "Δικτατορία του Προλεταριάτου". Ή όπως σήμερα ο όρος έχει αντικατασταθεί στην "εργατική εξουσία/δημοκρατία". Μην σας παραπλανά ο όρος Δημοκρατία. Η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Πρόκειται περί ενός συστήματος που πρεσβεύει την τυραννία των "πολλών". Χωρίς να δίνει περιθώριο στην ατομικότητα. Βασικό χαρακτηριστικό του Μαρξισμού είναι η σύνθλιψη της ατομικότητας. Η υποταγή του ατόμου στην τυραννία του "προλεταριάτου". Που πρακτικά σήμαινε την υποταγή του, στις αποφάσεις και τα θέλω ενός Ιερατείου. Γιατί πάντα, το προλεταριάτο, εκφραζόταν μέσα από τα θέλω και τα εγώ μίας ομάδας "πεφωτισμένων" ηγετών.
Η Δημοκρατία μπορεί για μικρό χρονικό διάστημα, να μεταπέσει σε μία Δικτατορία. Σε καταστάσεις κινδύνου οι ατομικές ελευθερίες αναστέλλονται. Γιατί η επιβίωση της Δημοκρατίας κρίνεται ως το υπέρτατο αγαθό. Γιατί μόνον μέσα από τη Δημοκρατία επιζεί, ανθεί και αναπτύσσεται ο άνθρωπος. Οι αιτίες για τους οποίες αναστέλλονται οι ατομικές ελευθερίες περιγράφονται σαφώς σε κάθε Σύνταγμα. Ή αν αυτό δεν υπάρχει, έχουμε και την περίπτωση του Η.Β., αποτελούν μέρος ενός εθιμικού δικαίου. Αντίστοιχα γίνεται σαφής διαχωρισμός των ελευθεριών που αναστέλλονται από αυτές που παραμένουν. Απλοί κανόνες. Εκ των προτέρων γνωστοί. Που δεν τις επιτρέπουν ποτέ να μεταπέσει σε ένα Μαρξιστικού τύπου πολιτικό μόρφωμα.
Εχθρός της Δημοκρατίας αποτελεί και η Θεοκρατία. Είτε Μουλάδες, είτε Παπάδες, είτε Ραβίνοι, (αναφερόμενος στις 3 Αβρααμικές θρησκείες). Οι θρησκείες απαιτούν από τους οπαδούς τους, την απόλυτη προσήλωση σε μία σειρά κανόνων. Κανόνες που ως Δόγμα δεν μπορούν να τεθούν υπό αμφισβήτηση. Κανόνες που έχουν ως θεματοφύλακα ένα Ιερατείο.
Εύκολα κανείς μπορεί να δει τις ομοιότητες του Μαρξισμού και της Θεοκρατίας. Στις βασικές Κοινωνικές Δομές. Απλά ο Μαρξισμός αντικαθιστά την έννοια του Θεού με την έννοια του μεγάλου "Ηγέτη" - "Πατέρα". Στη θέση των Ιερών Κειμένων, το βιβλίο του Μαρξ ή του εκάστοτε ηγέτη. Όχι τυχαία, η Μαρξιστική Θεωρεία τυχαίνει αποδοχής μεταξύ του Κλήρου. Όχι τυχαία, η οικογένεια Ξηρού, ήταν τμήμα μίας τρομοκρατικής οργάνωσης όπως η 17Ν. Γιατί η απόλυτη υποταγή στις αρχές της Θεοκρατίας, ανοίγει διάπλατα το δρόμο στην αποδοχή και άλλων απολυταρχικών δομών διακυβέρνησης. Όχι τυχαία οι Ιταλοί Επαναστάτες, υπό την απειλή όπλου, εξανάγκασαν τον Πάπα να "ευλογήσει" τον αγώνα τους για την ένωση της Ιταλίας. Όχι τυχαία, το Ιερατείο της Ορθοδόξου Εκκλησίας δεν είδε με καθόλου καλό μάτι την επανάσταση του 1821. Όχι τυχαία, στις χώρες που άνθισε η σύγχρονη Δημοκρατία, ο ρόλος της θρησκείας περιορίστηκε στην κάλυψη των "υπερβατικών" και μόνον αναγκών της κοινωνίας.
Στο δια ταύτα. Σήμερα 25 Ιανουαρίου 2015, ψηφίζουμε για την επιλογή μίας νέας κυβέρνησης. Χρησιμοποιούμε μία από τις σύγχρονες διαδικασίες της Δημοκρατίας για να επιλέξουμε αυτούς που θα μας εκπροσωπούν. Δεν ήταν πάντα έτσι. Στην αρχική της μορφή, η Δημοκρατία προέβλεπε την κλήρωση των αιρετών αρχηγών της. Όπως προέβλεπε και την ύπαρξη Dittatore για να αντιμετωπιστούν καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης. Αλλά για πρακτικούς λόγους, πριν από 2,5 αιώνες σχεδόν, θεωρήθηκε πιο πρόσφορο το μέτρο της εκπροσώπησης. Ας επιλέξουμε σωστά. Με βάση, την προστασία του Πολιτεύματος. Με βάση την αρχή "ότι εμείς οι πολίτες είμαστε οι θεματοφύλακες" της Δημοκρατίας. Ας κλείσουμε τα αυτιά στα κελεύσματα των φυσικών εχθρών της Δημοκρατίας. Αλλιώς να είμαστε βέβαιοι ότι θα υποστούμε τις συνέπειες των πράξεων μας. Γιατί δεν υπάρχει Κόλαση ή Παράδεισος. Όλα εδώ πληρώνονται ή αμείβονται.
Η Δημοκρατία και ο Μαρξισμός είναι δύο ορθόγωνα πολιτικά συστήματα. Ουδέποτε ο Μαρξισμός θέλησε να λειτουργήσει εντός των πλαισίων της Δημοκρατίας. Η Δημοκρατία επέτρεψε και επιτρέπει στον Μαρξισμό να ανθεί στο εσωτερικό της. Ο Μαρξισμός ποτέ. Ο παρασιτισμός προφανής.
Η Δημοκρατία στηρίζεται στη θέληση του Δήμου. Με αναγκαίο/αδιαίρετο χαρακτηριστικό τον απόλυτο σεβασμό των ατομικών δικαιωμάτων. Μπορεί να αποφασιστεί η απαλλοτρίωση της ιδιωτικής περιουσίας. Αλλά θα προβλέπεται και μία δίκαιη αποζημίωση. Η αρχή της κυριαρχίας της πλειοψηφίας δεν είναι ανεξέλεγκτη. Το Σύνταγμα, υπεράνω Νόμων και Π.Δ., προβλέπει ποιες ατομικές ελευθερίες δεν δύναται να υποταχθούν στην θέληση "της πλειοψηφίας".
Ο Μαρξισμός από την άλλη, στηρίζεται στη "Δικτατορία του Προλεταριάτου". Ή όπως σήμερα ο όρος έχει αντικατασταθεί στην "εργατική εξουσία/δημοκρατία". Μην σας παραπλανά ο όρος Δημοκρατία. Η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Πρόκειται περί ενός συστήματος που πρεσβεύει την τυραννία των "πολλών". Χωρίς να δίνει περιθώριο στην ατομικότητα. Βασικό χαρακτηριστικό του Μαρξισμού είναι η σύνθλιψη της ατομικότητας. Η υποταγή του ατόμου στην τυραννία του "προλεταριάτου". Που πρακτικά σήμαινε την υποταγή του, στις αποφάσεις και τα θέλω ενός Ιερατείου. Γιατί πάντα, το προλεταριάτο, εκφραζόταν μέσα από τα θέλω και τα εγώ μίας ομάδας "πεφωτισμένων" ηγετών.
Η Δημοκρατία μπορεί για μικρό χρονικό διάστημα, να μεταπέσει σε μία Δικτατορία. Σε καταστάσεις κινδύνου οι ατομικές ελευθερίες αναστέλλονται. Γιατί η επιβίωση της Δημοκρατίας κρίνεται ως το υπέρτατο αγαθό. Γιατί μόνον μέσα από τη Δημοκρατία επιζεί, ανθεί και αναπτύσσεται ο άνθρωπος. Οι αιτίες για τους οποίες αναστέλλονται οι ατομικές ελευθερίες περιγράφονται σαφώς σε κάθε Σύνταγμα. Ή αν αυτό δεν υπάρχει, έχουμε και την περίπτωση του Η.Β., αποτελούν μέρος ενός εθιμικού δικαίου. Αντίστοιχα γίνεται σαφής διαχωρισμός των ελευθεριών που αναστέλλονται από αυτές που παραμένουν. Απλοί κανόνες. Εκ των προτέρων γνωστοί. Που δεν τις επιτρέπουν ποτέ να μεταπέσει σε ένα Μαρξιστικού τύπου πολιτικό μόρφωμα.
Εχθρός της Δημοκρατίας αποτελεί και η Θεοκρατία. Είτε Μουλάδες, είτε Παπάδες, είτε Ραβίνοι, (αναφερόμενος στις 3 Αβρααμικές θρησκείες). Οι θρησκείες απαιτούν από τους οπαδούς τους, την απόλυτη προσήλωση σε μία σειρά κανόνων. Κανόνες που ως Δόγμα δεν μπορούν να τεθούν υπό αμφισβήτηση. Κανόνες που έχουν ως θεματοφύλακα ένα Ιερατείο.
Εύκολα κανείς μπορεί να δει τις ομοιότητες του Μαρξισμού και της Θεοκρατίας. Στις βασικές Κοινωνικές Δομές. Απλά ο Μαρξισμός αντικαθιστά την έννοια του Θεού με την έννοια του μεγάλου "Ηγέτη" - "Πατέρα". Στη θέση των Ιερών Κειμένων, το βιβλίο του Μαρξ ή του εκάστοτε ηγέτη. Όχι τυχαία, η Μαρξιστική Θεωρεία τυχαίνει αποδοχής μεταξύ του Κλήρου. Όχι τυχαία, η οικογένεια Ξηρού, ήταν τμήμα μίας τρομοκρατικής οργάνωσης όπως η 17Ν. Γιατί η απόλυτη υποταγή στις αρχές της Θεοκρατίας, ανοίγει διάπλατα το δρόμο στην αποδοχή και άλλων απολυταρχικών δομών διακυβέρνησης. Όχι τυχαία οι Ιταλοί Επαναστάτες, υπό την απειλή όπλου, εξανάγκασαν τον Πάπα να "ευλογήσει" τον αγώνα τους για την ένωση της Ιταλίας. Όχι τυχαία, το Ιερατείο της Ορθοδόξου Εκκλησίας δεν είδε με καθόλου καλό μάτι την επανάσταση του 1821. Όχι τυχαία, στις χώρες που άνθισε η σύγχρονη Δημοκρατία, ο ρόλος της θρησκείας περιορίστηκε στην κάλυψη των "υπερβατικών" και μόνον αναγκών της κοινωνίας.
Στο δια ταύτα. Σήμερα 25 Ιανουαρίου 2015, ψηφίζουμε για την επιλογή μίας νέας κυβέρνησης. Χρησιμοποιούμε μία από τις σύγχρονες διαδικασίες της Δημοκρατίας για να επιλέξουμε αυτούς που θα μας εκπροσωπούν. Δεν ήταν πάντα έτσι. Στην αρχική της μορφή, η Δημοκρατία προέβλεπε την κλήρωση των αιρετών αρχηγών της. Όπως προέβλεπε και την ύπαρξη Dittatore για να αντιμετωπιστούν καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης. Αλλά για πρακτικούς λόγους, πριν από 2,5 αιώνες σχεδόν, θεωρήθηκε πιο πρόσφορο το μέτρο της εκπροσώπησης. Ας επιλέξουμε σωστά. Με βάση, την προστασία του Πολιτεύματος. Με βάση την αρχή "ότι εμείς οι πολίτες είμαστε οι θεματοφύλακες" της Δημοκρατίας. Ας κλείσουμε τα αυτιά στα κελεύσματα των φυσικών εχθρών της Δημοκρατίας. Αλλιώς να είμαστε βέβαιοι ότι θα υποστούμε τις συνέπειες των πράξεων μας. Γιατί δεν υπάρχει Κόλαση ή Παράδεισος. Όλα εδώ πληρώνονται ή αμείβονται.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου